Auckland Arrivals

 
Het meisje schuin voor me gaat op de zitting van de vliegtuigstoel staan. Ze draait zich om en kijkt uitdagend de rijen passagiers aan. Ze is een jaar of vier.
"What's your name love?" vraagt de vrouw naast mij met een zwaar cockney-accent.
"Tess" antwoordt het meisje met haar hoofd schuin.
We zijn net uit Los Angeles vertrokken voor de tweede helft van de vlucht Londen-Auckland. Na een korte tussenlanding is het nu nog zo'n twaalf uur vliegen over de Stille Oceaan.
" So you're going to New Zealand?" vervolgt mijn buurvrouw.
"Yes" zegt Tess.
"On holiday?"
"No" zegt Tess "we're going to stay."
"What? So are we!"
De moeder van Tess draait zich om en de vrouwen raken in gesprek. Ik zit tussen twee Engelse emigranten-gezinnen.
Wat later vertelt mijn buurvrouw, moeder van drie kinderen, me: "Na vijf jaar dubben en drie jaar 'paperwork' is het nu zo ver. We zijn trots op Engeland, maar het is er niet leuk meer de laatste tijd." Ik knik.
"In Nieuw Zeeland gaan we voorlopig bivakkeren bij kennissen, want we hebben nog geen huis. Mijn man heeft een tijdelijke baan geregeld. Hij wil zo snel mogelijk voor zich zelf beginnen, you see?" Ik knik weer. "And you?" vraagt ze.
"In Auckland ontmoet ik mijn dochter van achttien" vertel ik "ze heeft al drie maanden door Oost-Australië gereisd. En nu gaan we samen een maand door Nieuw Zeeland trekken. Dan ga ik terug en zij gaat verder naar West-Australië. So I'm a real tourist" grijns ik.
"Oh come on" is haar reactie "you are a real father."
Tijdens de landing in Auckland, in het donker om vijf uur 's ochtends, wijzen de kinderen opgewonden naar de verlichte straten in de buitenwijken. Na de landing zijn mijn buren de enige die klappen. "Now I'm a Kiwi" zegt één van de jongetjes.
Als het vliegtuig stilstaat en iedereen zijn handbagage verzamelt wensen ze me luidruchtig een fijne vakantie. Ik wens ze 'all the luck in the world' in hun nieuwe vaderland. De overige passagiers kijken vermoeid en zwijgend toe.
In de aankomsthal wacht mijn dochter. Terwijl ik haar omhels zie ik vanuit een ooghoek de Engelse gezinnen met overvolle bagagekarren langs de douane schuiven. Tess zit parmantig bovenop de voorste.

© Dick van den Berg

januari 2004